Φθινοπωρινή ΙστορίαΣυγγραφέας: Αλεξέι Αρμπούζοφ
Σ' ένα παραλιακό θεραπευτήριο συναντιούνται στις αρχές του φθινοπώρου (της χρονιάς και της ζωής τους) ο χειρουργός και διευθυντής του ιδρύματος και η φιλοξενούμενη Λύντια, τέως νουμερίστα και νυν ταμίας τσίρκου. Εκείνος ζει κλεισμένος στον εαυτό του, αρκούμενος στην ορθή λειτουργία του σανατορίου, εκείνη παραβαίνει κατ' εξακολούθηση τους κανονισμούς. Συνεπώς οι μοναχικές τροχιές τους οδηγούνται σε ευθεία μετωπική σύγκρουση. Κάπως έτσι ξεκινάει μια σειρά επιθετικών διαλόγων που σταδιακά καταλαγιάζουν σε ένα συνεχές παιχνίδι δράσης - αντίδρασης κι έλξης - απώθησης. Το αντιφατικό ντουέτο συναντιέται μέσω ενός συνεχούς διαλόγου, με λέξεις που αφήνουν κενά και υπονοούν περισσότερα. Αυτός απορεί πώς ταιριάζει στο μυαλό της τόσο παράταιρα πράγματα, εκείνη ξαφνικά νοιώθει την επιθυμία να ακούσει να προφέρουν το όνομά της. Η εξωστρέφειά της εφάπτεται της ερμητικότητάς του.
Ο Αλεξέι Αρμπούζωφ, ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς της μεταπολεμικής Σοβιετικής Ένωσης που το έργο τους έχει ξεπεράσει τα όρια της πατρίδας τους, έζησε στη Μόσχα κι έγραψε τα περισσότερα έργα του στη Γιάλτα. Αυτό εδώ, Μια Παλαιομοδίτικη Κωμωδία, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, ήταν και το τελευταίο του (1975). Ορθά ο Ερρίκος Μπελιές στο σημείωμά του ανιχνεύει την καταγωγή του στη γραμμή των Τσέχωφ, Οστρόφσκι, Τουργκένιεφ, Γκόγκολ, Μαγιακόφσκι, Γκριμπογιέντοφ, Κατάγιεφ, Έρντμαν. Οι αποστάσεις που κράτησε ο Αρμπούζωφ (1908-1986), βλ. ακόμα Τάνια και Καημένε μου Μάρικ, από τις αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και η εμμονή στα αιώνια θέματα εξάπλωσε τα έργα του πέρα και μετά τον σοβιετικό κόσμο.
Ο Αλεξέι Αρμπούζωφ, ένας από τους ελάχιστους συγγραφείς της μεταπολεμικής Σοβιετικής Ένωσης που το έργο τους έχει ξεπεράσει τα όρια της πατρίδας τους, έζησε στη Μόσχα κι έγραψε τα περισσότερα έργα του στη Γιάλτα. Αυτό εδώ, Μια Παλαιομοδίτικη Κωμωδία, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, ήταν και το τελευταίο του (1975). Ορθά ο Ερρίκος Μπελιές στο σημείωμά του ανιχνεύει την καταγωγή του στη γραμμή των Τσέχωφ, Οστρόφσκι, Τουργκένιεφ, Γκόγκολ, Μαγιακόφσκι, Γκριμπογιέντοφ, Κατάγιεφ, Έρντμαν. Οι αποστάσεις που κράτησε ο Αρμπούζωφ (1908-1986), βλ. ακόμα Τάνια και Καημένε μου Μάρικ, από τις αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και η εμμονή στα αιώνια θέματα εξάπλωσε τα έργα του πέρα και μετά τον σοβιετικό κόσμο.
Λάμπρος Σκουζ
Ένα βιβλίο για μια σχέση που επιδιώκουμε να μην έχουμε ποτέ στην ζωή μας, ακόμη κι αν έρθει μέσα στο φθινόπωρο ως η τελευταία μεγάλη ευκαιρία. Πρέπει, όμως, να είσαι τρελός για να μη θέλεις μια τελευταία ευκαιρία. Πολλοί είναι αυτοί που οχυρώνονται πίσω από τις δήθεν σχέσεις, τις ανύπαρκτες σχέσεις με πρόσωπα που ποτέ δεν θα έρθουν. Ζουν και οι δύο ήρωες του βιβλίου με τις ψευδαισθήσεις ματαιωμένων σχέσεων. Ώσπου, μια μέρα, ανακαλύπτουν ότι η ζωή δεν είναι ούτε βαριά, όπως νόμισε εκείνος, ούτε ελαφριά, όπως νόμισε εκείνη, αλλά μόνον σημερινή. Κοινός τόπος, ξεχασμένος τόπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή